Er komt een moment voor sommigen abrupt, voor anderen na jaren zoeken, waarop je diep vanbinnen weet: ik wil mijn leven anders leven. Bij mij kwam dat moment met een onverwachte rust, maar ook met een pijn die ik niet meteen zag aankomen.
Ik koos ervoor om mijn leven met God te delen. Niet als gewoonte of religieuze traditie, maar als een bewuste, radicale beslissing: ik wil mijn leven richten op Hem, in alles wat ik doe, denk, voel en laat. Het voelde als thuiskomen, alsof iets wat al die tijd ontbrak ineens op z'n plek viel. Maar het bleek ook het begin van een ander proces: mensen om me heen begonnen langzaam te verdwijnen.
Niet omdat ik dat wilde. En ook niet altijd omdat zij dat wilden. Soms was het stil, bijna ongemerkt. Minder appjes. Minder uitnodigingen. Gesprekken die oppervlakkiger werden. Andere keren was het duidelijk: "Ik herken je niet meer", "Je bent veranderd", "Het voelt alsof je afstand neemt".
En ergens hadden ze gelijk. Ik ben veranderd.
Waar ik vroeger meeging in wat de wereld normaal vond, succes, plezier, controle, comfort, begon ik nu alles te toetsen aan iets groters. Aan een innerlijke overtuiging dat ik gemaakt ben om in verbondenheid te leven: met God, met mezelf, en met de waarheid. En die waarheid was soms ongemakkelijk. Het vroeg mij om eerlijk te zijn over wie ik was. Over wat niet klopte. En over wat niet meer kon blijven.
Geloven kost iets
Wat niemand je van tevoren echt vertelt, is dat geloven ..echt geloven, je iets kan kosten. Je verliest niet alleen gewoontes of patronen die je niet meer dienen, je verliest ook mensen. Omdat niet iedereen met je mee kan lopen op dit nieuwe pad. Niet iedereen begrijpt het. Niet iedereen wil het begrijpen. En dat doet pijn. Soms intens veel pijn.
Maar er is ook iets anders.
Wat blijft, wordt dieper
Wat overblijft als de ruis is verdwenen, is vaak puurder dan ooit. Nieuwe vriendschappen ontstaan. Andere verdiepen zich. Sommige oude relaties vinden langzaam een nieuw evenwicht, gebaseerd op eerlijkheid in plaats van gemak. En boven alles: de relatie met God groeit. Niet als een idee, maar als een levendige werkelijkheid. Een houvast. Een krachtbron. Een vriend, een Vader, een gids.
Je staat niet alleen
Als jij ook die keuze hebt gemaakt of overweegt hem te maken, weet dan dit: je bent niet alleen. Ja, het zal misschien stil worden om je heen. Maar die stilte is niet leeg. Het is ruimte. Voor groei. Voor genezing. Voor echte verbinding. Voor een leven dat niet draait om wat anderen van je vinden, maar om wie je werkelijk bent in Hem.
En dat is het waard. Elke dag opnieuw.
God houdt van jou!
Reactie plaatsen
Reacties